Δέκα εβδομάδες οδήγησα τα τρακτέρ και έκανα άλλες εργασίες στον οπωρώνα. Σχεδόν όλοι έφυγαν στο τέλο. Μερικοί άνθροποι πήγαν στο Βιετνάμ, άλλοι στο Νότιο Νησί, στην Αυστραλία, στην Ευρώπη. Συνέχισα να δουλεύω μερικές ημέρες. Είχα αγόρασει το αυτοκίνητο ήδη. Πλήρωσα δύο χιλιάδες δολάρια για Toyota Camry έτος 2000. Ένα κορίτσι από την Γερμανία είχε αυτό το αυτοκίνητο για ένα χρόνο για τα ταξίδια της. Αυτό δεν είναι μόνο αυτοκίνητο. Είναι και κουζίνα και υπνοδωμάτιο. Μόνο αγώρασα νέα ρόδα και ασφάλια αυτοκίνητου και έτσι αναχώρισα το Hawke’s Bay. Δεν ήμουν χαρούμενος γιατί η ζωή είναι πολύ ωραία στο Hawke’s Bay.
Η πρώτη στάση ήταν Γουέλινγκτον. Είχα πάει στο Γουέλινγκτον στην αρχή το Φευρουάριο και γνόρισα μερικούς τσέχους στην προτέβουσα. Τους έγραψα στο facebook και μου απάντισαν γρήγορα ότι θα είναι to πάρτι στο σπίτι του Γιοργο έτσι πήγα εκεί. Ήτανε πολλούς ανθρώπους εκεί και πολλά παιδάκια. Μαγείρεψα κρέπες για όλους. Όταν όλοι φύγανε, ο Γεώργιος μου έδωσε μία μπύρα και μία μεγάλη μπριζόλα και μιλήσαμε για τη ζωή. Κοιμήθηκα στο αυτοκίνητο μπροστά το σπίτι του και το πρωί συνέχοισα στο λιμάνι.
Στο φέρι ένας ηλικιωμένος άντρας μου ρώτησε αν πάω στο Νελσον. Τον βόηθησα γιατί τους φίλους μου περίμεναν στο Νελσον, πήγαμε μαζί. Ο Άλαν είναι ο δημοσιογράφος και ο φωτογράφος. Πάει στις φτωχογειτονιές και γράφει για τα σοβαρά προβλήματα των ανθροπών. Μου αγόρασε το βραδινό γιατί δεν ήθελα χρήματα για βενζίνη. Όταν ήρθαμε στο Νελσον αυτός πήγε στο σπίτι της αδερφής του και εγώ συνέχισα στο κεμπινγκ όπου περίμεναν ο Μικα και ο Χρίστος. Με τους δύο ταξιδεύω τώρα.
Ο Μίκα είναι ένας γερμάνος δεκαεννιά χρονών που σχεδιάζει τα ταξίδια μας και ο Χρίστος είναι ένας αμερικανός είκοσι δύο χρονών από το Ορεγον που κάνει πλάκα όλη τη ώρα. Είναι πιο νέοι απο μένα και εγώ πρέπει να συμβαδίζω με τους.
Στη αρχή νοικιάσαμε καγιάκ για δύο μέρες στο «Abel Tasman National Park». Πλεύσαμε κοντά στο ακρογιαλί και γύρω τα μικρά νησιά. Είχαμε το μεσημεριανό σε μία ωραία παραλία, μία απο δεκάδες. Είδαμε πολλά φώκια και πουλιά. Στο βράδι στήσαμε τη σκηνή μας στη παραλία και κάναμε μικρή βόλτα. Τη άλλη μέρα συνεχίσαμε. Ο οκεανός ήταν πιο ενεργητικός. Βρήκαμε δύο ωραίες λιμνοθάλασσες. Η δευτέρα είχε πολλά μικρά φωκιά. Κολύμπησαν κάτω και γύρω τα καγιάκ. Ήταν μαγικά αλλά δεν ήταν σωστό να είμαστε τόσο κοντά έτσι φήγαμε. Μετά επιστρέψαμε τα καγιάκ και κοιμηθήκαμε σε άλλη παραλία. Τη τρίτη μέρα κάναμε πεζοπορία στο ακρογιαλί και γυρίσαμε πίσω με το θαλάσσιο ταξί.
Το δευτέρο ταξίδι μας ήταν για μία μέρα μόνο. Πήγαμε στο «Nelson Lakes National Park» να κάνουμε πεζοπορία στα βουνά. Όταν ανεβήκαμε βγάλαμε φωτογραφίες γιατί η θέα ήταν καταπληκτική. Κατεβήκαμε κάτω και λίγες μέρες ξεκουραστήκαμε.
Συνεχίσαμε νότια με λίγες στάσεις. Έχουμε δει λίγους παγετώνες πάνω στα βουνά και λίμνες. Κάναμε τη επόμενη μεγάλη πεζοπορία στο «Mount Aspiring National Park». Ανεβήκαμε στο βουνό που ονομάζεται «Mt. Armstrong». Έπρεπε να σκαρφαλώσουμε λίγο. Έκανε κρύο. Πάνω στη κορυφή είχε χιόνι και πάγο και δυστυχώς ήμασταν μέσα στα σύννεφα. Το περισσότερο χρόνο δεν είδαμε τίποτα αλλά στο τέλο βγάλαμε λίγες φωτογραφίες και κατεβήκαμε.
Τώρα είμαστε στο «Wanaka» και είμαστε κουρασμένοι. Δε θέλω να δω κανένα βουνό τουλάχιστον τρεις μέρες αλλά ο Μικα σχεδίαζει επόμενη πεζοπορία ήδη…
